van jou moest ik naar Ostia
van de smaragdhagedissen op hete stenen
van de lupinen
van de oude rivier en de zee
van de windauguren
het is een wonder dat we er zijn gekomen
het was de laatste keer, voor jou ook
of ging je nog een keer terug?
de steen werd steeds groter
als er mensen achter lopen
lijkt zij weer kleiner, maar ze lost niet op
armzalig brandt de lupine
ik houd de droge tak in mijn hand
als ik ermee zwaai terwijl ik langzaam de passen maak
spatten wolfsmuil en melkkruid in het zand
zij plukten een vlam uit het brandend kooltje
(plukken doe je met je hand)
zij bewogen opdat wij stil konden worden
waar het zou neerzinken, in je hart – hoe noem je dat?
we bidden de lupine, een bede, zoals
naar een scherm kijken, je weet wel
ze zwaaien met haar
en stampen, hard en zacht
er was al een waar
dit bestond
melkige lucht, alles dichtbij
terwijl ik wat vogels moeten zijn
aan de rand van mijn blauw blikveld zie
the poem is poetic
cause it repairs
the mess other language
made
jonge groene bomen
en een streep licht diagonaal
door de melkig blauwe lucht
in het midden is niets
ik zink in de bodem
‘de grond is een trom vol anekdotes’
mijn humus speelt op
Ostia, mond, monding; antieke havenstad van Rome; laatste wisselplaats van Marlen Haushofer, van N. en van Pier Paolo Pasolini.
verschenen in het juninummer van De Gids gedicht en beeld van jou moest ik naar Ostia