dit is de oppervlakte
waar alle reacties plaatsvinden
we breiden de oppervlakte uit
zodat er veel kan gebeuren
de gebeurtenissen en het oppervlak
reageren op elkaar
we breken het oppervlak
en de breukdelen
hebben zelf ook weer allemaal hun oppervlak
we houden van de dunne grens tussen buiten en binnen
we houden van hard materiaal mechanica
wervelende wind
eerste beweging
schrijdt mijn blikveld binnen
een mooi landschap
chaos in ‘t hoofd – vreemde attractoren
ze werd geprikkeld met de tuimelstruik mee te lopen
de beweging van het zand
in de vroege zee
prentte zich
in alle biomoleculen in
klop klop klop ‘t roet in ‘t ontwerp
de korrels in de huid maakten de meisjes sterk
gewrichten zijn snelwegen
ze moeten bewaakt – een wilde oplossing
beweging die eerst tot menging leidde
leidt nu tot scheiding
wat, in de korrels zand in de huid van de meisjes gaat mij hier nu aan? wat, in de beweging van de lucht die het zand meevoert de zee over de bergen op gaat liggen alpenweiden hard gras bedekt met sneeuw, de meisjes uitgegleden vast komen zitten – droogt het zand de huid, bedelft haar onder pakken ijs, gletsjers die nu smelten, smelten een eeuw, komt vrij met mantel veldtas tatoeëring – knikt, een blikje snijdt en radieert, trekt het puikje van de wetenschap, de beweging trekt verder tot de werveling breekt, toppen van vingers ribbels een luspatroon, dwars op de stroom oneffenheden – ebt de zee weg of stijgt zij, hoe wint de kever de dauw, hoe beweegt de kalidistel? verenigt het zand zich met het zand in de zee, maalt zij in een cirkelende beweging alle moleculen linksom totdat zij opstijgt en breekt? en onder de huid ruimte waar ketenvormige moleculen naar het oppervlak kunnen bewegen en de catastrofe heelt?
dit gedicht verscheen in De Gids_5 (2010)