Mining is an epitome of rupture and discontinuity. The new cannot be born unless something is discarded, thrown away or destroyed. Whether precious or base, pure metals can be obtained only by removing slag and cinders from the ore. And one can get down to the ore only by removing and disposing of layer after layer of the soil that bars access to the ledge – having first cut down or burnt out the forest that barred access to the soil. Mining denies that death carries in its womb a new birth. Instead, mining proceeds on the assumption that the birth of the new requires the death of the old. And if so, then each new creation is bound to share sooner or later in the lot of that which has been left behind to rot and decompose to pave the way for a yet new creation. Each point through which mining proceeds is a point of no return. Mining is a one-way movement, irreversible and irrevocable. The chronicle of mining is a graveyard of used up, repudiated and abandoned lodes and shafts. Mining is inconceivable without waste.

Asked how he obtained the beautiful harmony of his sculptures, Michelangelo reputedly answered: ‘Simple. You just take a slab of marble and cut out all the superfluous bits.’ In the heyday of the Renaissance, Michelangelo proclaimed the precept that was to guide modern creation. Separation and destruction of waste was to be the trade secret of modern creation: through cutting out and throwing away the superfluous, the needless and the useless, the beautiful, the harmonious, the pleasing and the gratifying was to be divined.

The vision of a perfect form hidden inside the formless slab of raw stone precedes its birth-act. Waste is the wrapping that conceals the form. To lay the form bare, to make it emerge and be, to admire its perfection in all its unalloyed harmony and beauty, the form must first be unwrapped. For something to be created, something else must be consigned to waste. The wrapping – the waste of the creative act – must be torn apart, shredded and disposed of lest it clutter the floor and cramp the sculptor’s moves. There can be no artistic workshop without a rubbish heap.

De moderne instelling modern mind is ontstaan samen met het idee dat de wereld veranderd kan worden. Moderniteit gaat om het verwerpen van de wereld zoals zij tot dan was en het voornemen haar te veranderen. De moderne wijze van bestaan is dwangmatige, bezeten verandering: de weerlegging van wat alleen maar ‘is’, in naam van wat daarvoor in de plaats kan of moet komen. De moderne wereld verlangt, en volhardt erin, uit te dagen wat‘hetzelfde’ is. Een verlangen zichzelf anders te maken dan wat het zelf is, zich om te werken en dit te blijven doen. De moderne toestand is onderweg zijn, op reis, zwervend. De keuze is moderniseren of sterven. De moderne geschiedenis is daarom een geschiedenis van ontwerpen en een museum/begraafplaats van uitgeprobeerde, opgebruikte, verworpen en achtergelaten ontwerpen, in de veroverings- of uitputtingsoorlog die aan de gang is tegen de natuur.

De onderliggende strategie en het effect van ontwerpen is de splitsing van de materiële gevolgen van de actie in datgene wat telt en datgene wat niet telt – in bruikbare producten en afval.
Om gezien te worden als ‘realistisch’ moet het ontwerp de complexiteit van de wereld reduceren. Het moet wat ‘relevant’ is scheiden van wat ‘niet-relevant’ is.Het moet de stukken die te hanteren zijn en de stukken die manipulatie weerstaan eruit halen, en zich focussen op de eerste, die binnen haar bereik zijn. Wat uit het gezichtsveld is verwijderd, waaraan niet meer gedacht wordt, waar niets aan gedaan wordt – al deze opzij geschoven dingen moeten onmiddelijk omgezet worden in het afval van het ontwerpproces. Omdat het ontwerpen altijd doorgaat, zal ook het afval groeien en zich ophopen.

Wasted Lives. Modernity and its Outcasts Zygmunt Bauman, 2004

terug naar koude mijn / texts about mining